books/slowacki_hymn_o_zachodzie.txt

   1
   2 -----
   3 Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.
   4 Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.
   5 Źródło:
   6 -----
   7
   8 AUTOR:
   9 TYTUŁ:
  10
  11
  12
  13
  14
  15
  16 Juliusz Słowacki
  17
  18 Hymn o zachodzie słońca na morzu
  19
  20
  21
  22 Smutno mi, Boże! Dla mnie na zachodzie
  23 Rozlałeś tęczę blasków promienistą;
  24 Przede mną gasisz w lazurowej wodzie
  25 Gwiazdę ognistą...
  26 Choć mi tak niebo Ty złocisz i morze,
  27 Smutno mi, Boże!
  28 Jak puste kłosy z podniesioną głową,
  29 Stoję rozkoszy próżen i dosytu...
  30 Dla obcych ludzi mam twarz jednakową,
  31 Ciszę błękitu.
  32 Ale przed Tobą głąb serca otworzę:
  33 Smutno mi, Boże!
  34 Jako na matki odejście się żali
  35 Mała dziecina, tak ja płaczu bliski,
  36 Patrząc na słońce, co mi rzuca z fali
  37 Ostatnie błyski,
  38 Choć wiem, że jutro błyśnie nowe zorze,
  39 Smutno mi, Boże!
  40 Dzisiaj na wielkiem morzu obłąkany,
  41 Sto mil od brzegu i sto mil przed brzegiem,
  42 Widziałem lotne w powietrzu bociany
  43 Długim szeregiem.
  44 Żem je znał kiedyś na polskim ugorze,
  45 Smutno mi, Boże!
  46 Żem często dumał nad mogiłą ludzi,
  47 Żem nie znał prawie rodzinnego domu,
  48 Żem był jak pielgrzym, co się w drodze trudzi
  49 Przy blaskach gromu,
  50 Że nie wiem, gdzie się w mogiłę położę,
  51 Smutno mi, Boże!
  52 Ty będziesz widział moje białe kości,
  53 W straż nieoddane kolumnowym czołom;
  54 Alem jest jako człowiek, co zazdrości
  55 Mogił... popiołom.
  56 Więc, że nieznane gotujesz mi łoże,
  57 Smutno mi, Boże!
  58 Kazano w kraju niewinnej dziecinie
  59 Modlić się za mnie co dzień; a ja przecie
  60 Wiem, że mój okręt nie do kraju płynie,
  61 Płynąc po świecie.
  62 Więc, że modlitwa dziecka nic nie może,
  63 Smutno mi, Boże!
  64 Na tęczę blasków, którą tak ogromnie
  65 Anieli twoi w niebie rozpostarli,
  66 Nowi gdzieś ludzie w sto lat będą po mnie
  67 Patrzący — marli.
  68 Nim się przed moją nicością ukorzę,
  69 Smutno mi, Boże!
  70
  71
  72