books/lesmian_swidryga_i_midryga.txt

   1
   2 -----
   3 Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.
   4 Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.
   5 Źródło:
   6 -----
   7
   8 AUTOR:
   9 TYTUŁ:
  10
  11
  12
  13
  14
  15
  16
  17
  18 Bolesław Leśmian
  19
  20 Świdryga i Midryga
  21
  22
  23
  24
  25
  26
  27
  28 To nie konie tak cwałują i uszami strzygą,
  29 Jeno tańczą dwaj opoje — Świdryga z Midrygą.
  30
  31 A nie stęka tak stodoła pod cepów bijakiem,
  32 Jak ta łąka, źgana stopą srożej, niż kułakiem!
  33
  34 Zaskoczyła ich na słońcu Południca blada
  35 I Świdrydze i Midrydze i tańcowi rada.
  36
  37 Zaglądała im do oczu chciwie, jak do żłobu.
  38 — „Który w tańcu mię wyhula, bom jedna dla obu?” —
  39
  40 — „Moja będzie — rzekł Świdryga — ta pierś i ta szyja!” —
  41 A Midryga pięścią przeczy: „Moja, lub niczyja!”
  42
  43 Ten ją porwał za dłoń jedną, a tamten za wtórą.
  44 — „Musisz obu nam nastarczyć, skąpico-dziewczuro!”
  45
  46 A ona im prosto w usta dyszy bez oddechu,
  47 A ona im prosto w oczy śmieje się bez śmiechu.
  48
  49 I rozdwaja się porównu, rozszczepia się żwawo
  50 Na dwie dziewki, na siostrzane — na lewą i prawą.
  51
  52 — „Dosyć ciała dwoistego mamy tu na łące!
  53 Tańcz-że z nami południami, dopóki jarzące!
  54
  55 Jedna dziewka rąk ma czworo i cztery ma łydy!
  56 Niech upoją nas do reszty twe słodkie bezwstydy!”
  57
  58 Nasrożyli się do tańca, jak gdyby do boju, —
  59 Przysporzyli kwiatom zgiełku, łące — niepokoju.
  60
  61 Więc Świdryga pląsał z prawą, więc Midryga — z lewą,
  62 Ten obcasem kurz zamiatał, a tamten — cholewą.
  63
  64 Na odsiebkę, na odkrętkę i znów na odwrotkę, —
  65 Podeptali macierzankę, błyszczkę i tymotkę!
  66
  67 Jeden wrzeszczał: „Konaj żywcem!” a drugi: „Wciornaści!”
  68 Tańcowali aż do zdechu i aż do upaści!
  69
  70 Aż poczuli, że dziewczyna życie w tańcu traci,
  71 I umarła jednocześnie we dwojej postaci.
  72
  73 „Pochowajmy owo ciało nie bardzo samotne,
  74 Bo podwójne w tańcowaniu, a w śmierci dwukrotne.
  75
  76 Pochowajmy na cmentarzu, gdzie za drzewem — drzewo,
  77 Zmówmy pacierz obopólny — za prawą i lewą.”
  78
  79 W dwóch ją trumnach ułożyli, ale w jednym grobie, —
  80 A już huczy echo ziemne — tańczą trumny obie!
  81
  82 Tańczą, ciałem nakarmione, syte i hulaszcze,
  83 Ukazując co raz w tańcu niedomkniętą paszczę.
  84
  85 Tańczą, skaczą i wirują, klepką dzwonią w klepkę,
  86 Na odkrętkę, na odwrotkę i znów na odsiebkę!
  87
  88 Aż się kręci razem z nimi śmierć w skocznych lamentach,
  89 Aż się wzdryga wnętrznościami przerażony cmentach!
  90
  91 Aż się w sobie zatraciło błędne tańca koło,
  92 Aż się stało popod ziemią huczno i wesoło!
  93
  94 Aż zmąciły się rozumy Świdrydze—Midrydze,
  95 Jakby wicher je rozhulał na wiatraka śmidze!
  96
  97 I rozwiała się w ich głowach ta wiedza pomglona.
  98 Gdzie jest prawa strona świata, a gdzie lewa strona?
  99
 100 W jakiej trumnie lewa dziewka, w jakiej prawa leży?
 101 I która z nich i do kogo po śmierci należy?
 102
 103 Tak im w oczach opętanych świat się cały miga,
 104 Że nie wiedzą, kto Świdryga, a kto z nich Midryga?
 105
 106 Jeno ujrzą otchłań śmierci czarną od ogromu:
 107 — „A bądźcie tu, ludzie dobrzy, jak u siebie w domu!
 108
 109 Jedna trumna dla jednego, dla drugiego — druga,
 110 W jednej wieczność prawem okiem, w drugiej lewem mruga!”
 111
 112 Obłąkani nad przepaścią poklękali wzajem
 113 I na klęczkach zatańczyli tuż, tuż nad jej skrajem.
 114
 115 Tańcowali na czworakach, tańcowali płazem,
 116 Tak i nie tak — i na opak — razem i nie razem!
 117
 118 Aż wwichrzeni w mrok dwóch trumien, jak dwa błędne wióry,
 119 Powpadali w otchłań śmierci nogami do góry!
 120
 121
 122
 123
 124