books/lesmian_poeta.txt

   1
   2 -----
   3 Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.
   4 Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.
   5 Źródło:
   6 -----
   7
   8 AUTOR:
   9 TYTUŁ:
  10
  11
  12
  13
  14
  15
  16
  17
  18 Bolesław Leśmian
  19
  20 Poeta
  21
  22
  23
  24
  25
  26
  27
  28 Zaroiło się w sadach od tęcz i zawieruch —
  29 Z drogi! — Idzie poeta — niebieski wycieruch!
  30 Zbój obłoczny, co z światem jest — wspak i na noże!
  31 Baczność! — Nic się przed takim uchronić nie może!
  32 Słońce — w cebrze, dal — w szybie, świt — w studni, a zwłaszcza
  33 Wszelkie dziwy zza jarów — prawem snu przywłaszcza.
  34 Rad Boga między żuki wmodlić — do zielnika,
  35 Gdzie się z listem miłosnym sam jelonek styka!...
  36 Świetniejąc łachmanami — tym żwawszy, im golszy —
  37 Nie bez wróżb się uśmiecha do grabu i olszy, —
  38 I widziano w dzień biały tego obłąkańca,
  39 Jak wierzbę sponad rzeki porywał do tańca!
  40 A tak zgubnie porywać, mimo drwin i zniewag, —
  41 Zdoła tylko z otchłanią sprzysiężony śpiewak.
  42 Żona jego, żegnając swój los znakiem krzyża,
  43 Na palcach — pełna lęku do niego się zbliża.
  44 Stoi... Nie śmie przeszkadzać... On słowa nawleka
  45 Na sznur rytmu, a ona płochliwie narzeka:
  46 — „Giniemy... Córki nasze — w nędzy i rozpaczy...
  47 A wiadomo, że jutro nie będzie inaczej...
  48 Wleczesz nas w nieokreślność... Spójrz — my tu pod płotem
  49 Mrzemy z głodu bez jutra, a ty nie wiesz o tem!” —
  50 Wie i wiedział zawczasu!... I ze łzami w gardle
  51 Wiersz układa pokutnie — złociście — umarle, —
  52 sprawdzić w innym wydaniu czy tu się nie zaczyna nowa strofaZa pan brat ze zmorami... Treść, gdy w rytm się stacza,
  53 Póty w nim się kołysze, aż się przeinacza.
  54 Chętnie łowi treść, w której łzy prawdziwe płoną, —
  55 Ale kocha naprawdę tę — przeinaczoną...
  56 I z zachłanną radością mąci mu się głowa,
  57 Gdy ujmie niepochwytność w dwa przyległe słowa!
  58 A słowa się po niebie włóczą i łajdaczą —
  59 I udają, że znaczą coś więcej, niż znaczą!...
  60
  61 I po tym samym niebie — z tamtej ułud strony —
  62 Znawca słowa — Bóg płynie — w poetę wpatrzony.
  63 Widzi jego niezdolność do zarobkowania
  64 I to, że się za snami tak pilnie ugania!
  65 Stwierdza z zgrozą, że w chacie — nędza i zagłada, —
  66 A on w szale występnym wiersz śpiewny układa!
  67 I Bóg, wsparty wędrownie o srebrzystą krawędź
  68 Obłoku, co się wzburzył skrzydłami, jak łabędź, —
  69 Z łabędzia — do poety, zbłąkanego we śnie, —
  70 Uśmiecha się i pięścią grozi jednocześnie!
  71
  72
  73
  74
  75