X-Git-Url: https://git.mdrn.pl/wolnelektury.git/blobdiff_plain/b04ca1fa4810c0555ace62be67d7593b496d5647..fb52d042ed0aedb15729f4dcf2a8a2538a77243d:/books/sofokles_antygona.txt

diff --git a/books/sofokles_antygona.txt b/books/sofokles_antygona.txt
new file mode 100644
index 000000000..0e7ff9395
--- /dev/null
+++ b/books/sofokles_antygona.txt
@@ -0,0 +1,2967 @@
+
+-----
+Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.
+Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.
+Źródło:
+-----
+
+AUTOR: 
+TYTUŁ: 
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+	Sofokles
+
+	Antygona
+
+
+	
+		OSOBY DRAMATU
+		ANTYGONA, córka Edypa
+		ISMENA, jej siostra
+		CHÓR TEBANSKICH STARCÓW
+		KREON, król Teb
+		STRAŻNIK
+		HAJMON, syn Kreona
+		TYREZJASZ, wróżbita
+		POSŁANIEC.
+		EURYDYKA, żona Kreona
+		POSŁANIEC drugi
+	
+	
+	Rzecz dzieje się przed dworcem królewskim w Tebach
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+ANTYGONA
+
+
+	
+	O ukochana siostro ma, Ismeno,
+	Czy ty nie widzisz, że z klęsk Edypowych
+	Żadnej za życia los nam nie oszczędza?
+	Bo nie ma cierpień i nie ma ohydy,
+	Nie ma niesławy i hańby, które by
+	Nas pośród nieszczęść pasma nie dotknęły.
+	Cóż bo za rozkaz znów obwieścił miastu
+	Ten, który teraz władzę w ręku dzierży?
+	Czyś zasłyszała? Czy uszło twej wiedzy,
+	Że znów wrogowie godzą w naszych miłych?
+
+
+
+
+ISMENA
+
+
+	
+	O Antygono, żadna wieść nie doszła
+	Do mnie, ni słodka, ni goryczy pełna,
+	Od dnia, gdy braci straciłyśmy obu,
+	W bratnim zabitych razem pojedynku.
+	Odkąd tej nocy odeszły Argiwów
+	Hufce, niczego więcej nie zaznałam
+	Ni ku pociesze, ni ku większej trosce.
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+
+	
+	Lecz mnie wieść doszła, i dlatego z domu
+	Cię wywołałam, by rzecz ci powierzyć.
+
+
+
+
+ISMENA
+
+Cóż to? Ty jakieś ciężkie ważysz słowa.
+
+
+ANTYGONA
+
+
+	
+	O tak! Czyż nie wiesz, że z poległych braci
+	Kreon jednemu wręcz odmówił grobu?
+	Że Eteokla, jak czynić przystoi,
+	Pogrzebał w ziemi wśród umarłych rzeszy,
+	A zaś obwieścił, aby Polinika
+	Nieszczęsne zwłoki bez czci pozostały,
+	By nikt ich płakać, nikt grześć się nie ważył;
+	Mają wiec leżeć bez łez i bez grobu,
+	Na pastwę ptakom żarłocznym i strawę.
+	Słychać, że Kreon czcigodny dla ciebie,
+	Co mówię, dla mnie też wydał ten ukaz
+	I że tu przyjdzie, by tym go ogłosić,
+	Co go nie znają, nie na wiatr zaiste
+	Rzecz tę stanowiąc, lecz grożąc zarazem
+	Kamienowaniem ukazu przestępcom.
+	Tak się ma sprawa, teraz wraz ukażesz,
+	Czyś godną rodu, czy wyrodną córą.
+
+
+
+
+ISMENA
+
+
+	
+	Gdy taka dola, to cóż, o nieszczęsna,
+	Prując czy snując bym mogła tu przydać?
+
+
+
+
+ANTYGONA
+
+Patrz, byś wspomogła i poparła siostrę.
+
+
+ISMENA
+
+W jakimże dziele? Dokąd myśl twa mierzy?
+
+
+ANTYGONA
+
+Ze mną masz zwłoki opatrzyć braterskie.
+
+
+ISMENA
+
+Więc ty zamierzasz grzebać wbrew ukazom?
+
+
+ANTYGONA
+
+
+	
+	Tak! brata mego, a dodam... i twego;
+	Bo wiarołomstwem nie myślę się kalać.
+
+
+
+
+ISMENA
+
+Niczym dla ciebie więc zakaz Kreona?
+
+
+ANTYGONA
+
+Niczym, on nie ma nad moimi prawa.
+
+
+ISMENA
+
+
+	
+	Biada! o rozważ, siostro, jak nam ojciec
+	Zginął wśród sromu i pośród niesławy,
+	Kiedy się jemu błędy ujawniły,
+	A on się targnął na własne swe oczy;
+	Żona i matka — dwuznaczne to miano —
+	Splecionym węzłem swe życie ukróca;
+	Wreszcie i bracia przy jednym dnia słońcu
+	Godzą na siebie i morderczą ręką
+	Jeden drugiemu śmierć srogą zadaje.
+	Zważ więc, że teraz i my pozostałe
+	Zginiemy marnie, jeżeli wbrew prawu
+	Złamiemy wolę i rozkaz tyrana.
+	Baczyć to trzeba, że my przecie słabe,
+	Do walk z mężczyzną niezdolne niewiasty;
+	Że nam ulegać silniejszym należy,
+	Tych słuchać, nawet i sroższych rozkazów;
+	Ja więc, błagając o wyrozumienie
+	Zmarłych, że muszę tak ulec przemocy,
+	Posłuszna będę władcom tego świata,
+	Bo próżny opór urąga rozwadze.
+
+
+
+
+ANTYGONA
+
+
+	
+	Ja ci nie każę niczego, ni, choćbyś
+	Pomóc mi chciała, wdzięczne by mi było,
+	Lecz stój przy twojej myśli, a ja tego
+	Pogrzebię sama, potem zginę z chlubą.
+	Niechaj się zbratam z mym kochanym w śmierci
+	Po świętej zbrodni; a dłużej mi zmarłym
+	Miłą być trzeba, niż ziemi mieszkańcom,
+	Bo tam zostanę na wieki; tymczasem
+	Ty tu znieważaj święte prawa bogów.
+
+
+
+
+ISMENA
+
+
+	
+	Ja nie znieważam ich, nie będąc w mocy
+	Działać na przekór stanowieniom władców.
+
+
+
+
+ANTYGONA
+
+
+	
+	Rób po twej myśli; ja zaś wnet podążę,
+	By kochanemu bratu grób usypać.
+
+
+
+
+ISMENA
+
+O ty nieszczęsna! serce drży o ciebie.
+
+
+ANTYGONA
+
+Nie troszcz się o mnie; nad twoim radź losem.
+
+
+ISMENA
+
+
+	
+	Ale nie zdradzaj twej myśli nikomu,
+	Kryj twe zamiary, ja też je zataję.
+
+
+
+
+ANTYGONA
+
+
+	
+	O nie! mów głośno, bo ciężkie ty kaźnie
+	Ściągnąć byś mogła milczeniem na siebie.
+
+
+
+
+ISMENA
+
+Z żarów twej duszy mroźne mieciesz słowa.
+
+
+ANTYGONA
+
+Lecz miła jestem tym, o których stoję.
+
+
+ISMENA
+
+Jeśli podołasz w trudnych mar pościgu.
+
+
+ANTYGONA
+
+Jak nie podołam, to zaniecham dzieła.
+
+
+ISMENA
+
+Nie trza się z góry porywać na mary.
+
+
+ANTYGONA
+
+
+	
+	Kiedy tak mówisz, wstręt budzisz w mym sercu
+	I słusznie zmierzisz się także zmarłemu;
+	Pozwól, bym ja wraz z moim zaślepieniem
+	Spojrzała w oczy grozie; bo ta groza
+	Chlubnej mi śmierci przenigdy nie wydrze.
+
+
+
+
+ISMENA
+
+
+	
+	Jeśli tak mniemasz, idź, lecz wiedz zarazem,
+	Żeś nierozważna, choć miłym tyś miła.
+
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	O słońca grocie, coś jasno znów Tebom
+	Błysnął po trudach i znoju,
+	Złote dnia oko, przyświecasz ty niebom
+	I w Dirki nurzasz się zdroju.
+	Witaj! Tyś sprawił, że wrogów mych krocie
+	W dzikim pierzchnęły odwrocie.
+	
+	
+	
+	Bo Polinika gniewny spór
+	Krwawy zażegł w ziemi bój,
+	Z chrzęstem zapadł, z szumem piór
+	Śnieżnych orłów lotny rój,
+	I zbroice liczne błysły,
+	I z szyszaków pióra trysły.
+	
+	
+	
+	I wróg już wieńcem dzid groźnych otoczył
+	Siedmiu bram miasta gardziele,
+	Lecz pierzchł, nim w mojej krwi strugach się zbroczył,
+	Zanim Hefajstos ognisty w popiele
+	Pogrążył mury, bo z tyłu nawałem
+	Runął na smoka Ares z wojny szałem.
+	
+	
+	
+	Bo Zeus nie cierpi dumnych głów,
+	A widząc ich wyniosły lot
+	I złota chrzęst, i pychę słów,
+	Wypuścił swój piorunny grot
+	I w zwycięstwa samym progu
+	Skarcił butę w dumnym wrogu.
+	
+	
+	
+	A ugodzony wznak na ziemię runie
+	Ten, który w namiętnym gniewie
+	Miasto pogrzebać chciał w ognia całunie
+	I jak wicher dął w zarzewie.
+	Legł on od Zeusa gromu powalony,
+	Innym znów Ares inne znaczy zgony.
+	
+	
+	
+	Bo siedmiu — siedmiu strzegło wrót,
+	Na męża mąż wymierzył dłoń,
+	Dziś w stosach lśni za zwycięstw trud
+	Ku Zeusa czci pobitych broń.
+	Ale przy jednej miasta bramie
+	Nie błyszczy żaden chwały łup,
+	Gdzie brat na brata podniósł ramię,
+	Tam obok trupa poległ trup.
+	
+	
+	
+	Więc teraz Nike, czci syta i sławy,
+	Zwraca ku Tebom radosne swe oczy,
+	Po twardym znoju i po walce krwawej
+	Rzezi wspomnienie niech serca nie mroczy;
+	Idźmy do świątyń, a niechaj na przedzie
+	Teb skoczny Bakchus korowody wiedzie.
+	
+	
+	
+	Lecz otóż widzę, jak do nas tu zdąża
+	Kreon, co ziemią tą włada,
+	Nowy bóstw wyrok go w myślach pogrąża,
+	Ważne on plany waży i układa.
+	Widno, że zbadać chciałby nasze zdanie,
+	Skoro tu starców wezwał na zebranie.
+	
+
+
+
+KREON
+
+
+	
+	O Tebańczycy, nareszcie bogowie
+	Z burzy i wstrząśnień wyrwali to miasto;
+	A jam was zwołał tutaj przed innymi,
+	Boście wy byli podporami tronu
+	Za Laiosa i Edypa rządów,
+	I po Edypa zgonie młodzieniaszkom
+	Pewną swą radą służyliście chętnie.
+	Kiedy zaś oni za losu wyrokiem
+	Polegli obaj w bratobójczej walce,
+	Krwią pokajawszy braterskie prawice,
+	Wtedy ja władzę i tron ten objąłem,
+	Który mi z prawa po zmarłych przypada.
+	Trudno jest duszę przeniknąć człowieka,
+	Jego zamysły i pragnienia, zanim
+	On ich na szerszym nie odsłoni polu.
+	Ja tedy władcę, co by, rządząc miastem,
+	Wnet się najlepszych nie imał zamysłów
+	I śmiało woli swej nie śmiał ujawnić,
+	Za najgorszego uważałbym pana.
+	A gdyby wyżej nad dobro publiczne
+	Kładł zysk przyjaciół, za nic bym go ważył.
+	I nie milczałbym, klnę się na Jowisza
+	Wszechwidzącego, gdybym spostrzegł zgubę
+	Zamiast zbawienia kroczącą ku miastu.
+	Nigdy też wroga nie chciałbym ojczyzny
+	Mieć przyjacielem, o tym przeświadczony,
+	Że nasze szczęście w szczęściu miasta leży,
+	I jego dobro przyjaciół ma raić.
+	Przez te zasady podnoszę to miasto
+	I tym zasadom wierny obwieściłem
+	Ukaz ostatni na Edypa synów.
+	Aby dzielnego w walce Eteokla.
+	Który w obronie poległ tego miasta,
+	W grobie pochować i uczcić ofiarą,
+	Która w kraj zmarłych za zacnymi idzie;
+	Brata zaś jego, Polinika mniemam,
+	Który to bogów i ziemię ojczystą
+	Naszedł z wygnania i ognia pożogą
+	Zamierzał zniszczyć, i swoich rodaków
+	Krwią się napoić, a w pęta wziąć drugich,
+	Wydałem rozkaz, by chować ni płakać
+	Nikt się nie ważył, lecz zostawił ciało
+	Przez psy i ptaki w polu poszarpane.
+	Taka ma wola, a nie ścierpię nigdy,
+	By źli w nagrodzie wyprzedzili prawych.
+	Kto za to miastu temu dobrze życzy,
+	W zgonie i w życiu dozna mej opieki.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+
+	
+	Tak więc, Kreonie, raczysz rozporządzać
+	Ty co do wrogów i przyjaciół grodu,
+	A wszelka władza zaprawdę ci służy,
+	I nad zmarłymi, i nami, co żyjem.
+	
+
+
+
+KREON
+
+A więc czuwajcie nad mymi rozkazy.
+
+
+CHÓR
+
+Poleć młodszemu straż nad tym i pieczę.
+
+
+KREON
+
+Przecież tam stoją straże w pogotowiu.
+
+
+CHÓR
+
+Czegóż byś tedy od nas jeszcze żądał?
+
+
+KREON
+
+Byście niesfornym stanęli oporem.
+
+
+CHÓR
+
+Głupi ten, kto by na śmierć się narażał.
+
+
+KREON
+
+
+	
+	Tak, śmierć go czeka! Lecz wielu do zguby
+	Popchnęła żądza i zysku rachuby.
+	
+
+
+
+STRAŻNIK
+
+
+	
+	O najjaśniejszy, nie powiem, że w biegu
+	Spiesząc ja tutaj tak się zadyszałem,
+	Bom ja raz po raz przystawał po drodze
+	I chciałem na zad zawrócić z powrotem,
+	A dusza tak mi mówiła co chwila:
+	Czemuż to, głupi, ty karku nadstawiasz?
+	Czemuż tak lecisz? przecież może inny
+	Donieść to księciu; na cóż ty masz skomleć?
+	Tak sobie myśląc, spieszyłem powolnie,
+	A krótka droga wraz mi się wzdłużała.
+	Na koniec myślę: niech będzie, co będzie,
+	I staję, książę, przed tobą i powiem,
+	Choć tak po prawdzie sam nie wiem zbyt wiele.
+	A zresztą tuszę, że nic mnie nie czeka,
+	Chyba, co w górze było mi pisane.
+	
+
+
+
+KREON
+
+Cóż więc nadmierną przejmuje cię trwogą?
+
+
+STRAŻNIK
+
+
+	
+	Zacznę od siebie, żem nie zrobił tego,
+	Co się zdarzyło, anim widział sprawcy,
+	Żem więc na żadną nie zarobił karę.
+	
+
+
+
+KREON
+
+
+	
+	Dzielnie warujesz i wałujesz sprawę,
+	Lecz jasne, że coś przynosisz nowego.
+	
+
+
+
+STRAŻNIK
+
+Bo to niesporo na plac ze złą wieścią.
+
+
+KREON
+
+Lecz mów już w końcu i wynoś się potem.
+
+
+STRAŻNIK
+
+
+	
+	A więc już powiem. Trupa ktoś co tylko
+	Pogrzebał skrycie i wyniósł się chyłkiem,
+	Rzucił garść ziemi i uczcił to ciało.
+	
+
+
+
+KREON
+
+Co mówisz? Któż był tak bardzo bezczelny?
+
+
+STRAŻNIK
+
+
+		
+	Tego ja nie wiem, bo żadnego znaku
+	Ani topora, motyki nie było.
+	Ziemia wokoło była gładka, zwarta,
+	Ani w niej stopy, ni żadnej kolei,
+	Lecz, krótko mówiąc, sprawca znikł bez śladu.
+	Skoro też jeden ze straży rzecz wskazał,
+	Zaraz nam w myśli, że w tym jakieś licho.
+	Trup znikł, a leżał nie pod grubą zaspą,
+	Lecz przyprószony, jak czynią, co winy
+	Się wobec zmarłych strachają; i zwierza
+	Lub psów szarpiących trupy ani śladu.
+	Więc zaczął jeden wyrzekać na drugich,
+	Jeden drugiego winować, i było
+	Blisko już bójki, bo któż by ich zgodził?
+	W każdym ze straży wietrzyliśmy sprawcę,
+	Lecz tak na oślep, bo nikt się nie przyznał.
+	I my gotowi: i żary brać w ręce,
+	I w ogień skoczyć, i przysiąc na bogów,
+	Że nie my winni, ani byli w spółce
+	Z tym, co obmyślił tę rzecz i wykonał.
+	Więc koniec końcem, gdy dalej tak nie szło,
+	Jeden rzekł słowo, które wszystkim oczy
+	Zaryło w ziemię; bośmy nie wiedzieli,
+	Co na to odrzec, a strach nas zdjął wielki,
+	Co z tego będzie. Rzekł więc na ten sposób,
+	Że tobie wszystko to donieść należy.
+	I tak stanęło, a mnie nieszczęsnemu
+	Los kazał zażyć tej przyjemnej służby.
+	Więc po niewoli sobie i wam staję.
+	Bo nikt nie lubi złych nowin zwiastuna.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+
+
+	O panie, mnie już od dawna się roi,
+	Że się bez bogów przy tym nie obeszło.
+
+
+
+
+KREON
+
+
+	
+	Milcz, jeśli nie chcesz wzbudzić mego gniewu,
+	I prócz starości ukazać głupoty.
+	Bo brednie pleciesz, mówiąc, że bogowie
+	O tego trupa na ziemi się troszczą.
+	Czyżby z szacunku, jako dobroczyńcę,
+	Jego pogrzebli, jego, co tu wtargnął,
+	Aby świątynie i ofiarne dary
+	Zburzyć, spustoszyć ich ziemię i prawa?
+	Czyż, według ciebie, bóstwa czczą zbrodniarzy?
+	O nie, przenigdy! Lecz tego tu miasta
+	Ludzie już dawno przeciw mnie szemrając
+	Głową wstrząsali i jarzmem ukrycie
+	Przeciw mym rządom i mojej osobie.
+	Wiem ja to dobrze, że za ich pieniądze
+	Straże się tego dopuściły czynu.
+	Bo nie ma gorszej dla ludzi potęgi,
+	Jak pieniądz: on to i miasta rozburzą,
+	On to wypiera ze zagród i domu,
+	On prawe dusze krzywi i popycha
+	Do szpetnych kroków i nieprawych czynów.
+	Zbrodni on wszelkiej ludzkości jest mistrzem
+	I drogowskazem we wszelkiej sromocie.
+	A ci, co czyn ten za pieniądz spełnili,
+	Wreszcie spóźnione wywołali kaźnie.
+	Bo jeśli dotąd Zeusowi hołd składam,
+	Miarkuj to dobrze, a klnę się przysięgą,
+	Jeśli wy zaraz schwytanego sprawcy
+	Nie dostawicie przed moje oblicze,
+	To jednej śmierci nie będzie wam dosyć,
+	Lecz wprzódy wisząc będziecie zeznawać,
+	Byście w przyszłości wiedzieli, skąd grabić
+	I ciągnąć zyski, i mieli naukę,
+	Że nie na wszelki zysk godzić należy.
+	Bo to jest pewne, że brudne dorobki
+	Częściej do zguby prowadzą, niż szczęścia.
+	
+
+
+
+STRAŻNIK
+
+Wolnoż mi mówić? czy pójść mam w milczeniu?
+
+
+KREON
+
+Czyż nie wiesz jeszcze, jak głos twój mi wstrętny?
+
+
+STRAŻNIK
+
+Uszy ci rani, czy też duszę twoją?
+
+
+KREON
+
+Cóż to? chcesz badać, skąd idą me gniewy?
+
+
+STRAŻNIK
+
+Sprawca ci duszę, a ja uszy trapię.
+
+
+KREON
+
+Cóż to za urwisz z niego jest wierutny!
+
+
+STRAŻNIK
+
+A przecież nie ja czyn ten popełniłem.
+
+
+KREON
+
+Ty! — swoją duszą frymarcząc w dodatku.
+
+
+STRAŻNIK
+
+
+	
+	O nie!
+	Próżne to myśli, próżniejsze domysły.
+	
+
+
+
+KREON
+
+
+		
+	Zmyślne twe słowa, lecz jeżeli winnych
+	Mi nie stawicie, to wnet wam zaświta,
+	Że brudne zyski sprowadzają kaźnie.
+	
+
+
+
+STRAŻNIK
+
+
+	
+	O, niech go ujmą, owszem, lecz cokolwiek
+	Teraz się stanie za dopustem losu;
+	Ty mnie już tutaj nie zobaczysz więcej;
+	Bo już i teraz dziękuję ja bogom,
+	Żem wbrew nadziei stąd wyszedł bez szwanku.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Siła jest dziwów, lecz nad wszystkie sięga
+	Dziwy człowieka potęga.
+	Bo on prze śmiało poza sine morze,
+	Gdy toń się wzdyma i kłębi.
+	I z roku na rok swym lemieszem porze
+	Matkę-ziemicę do głębi.
+	
+	
+	
+	Lotny ród ptaków i stepu zwierzęta
+	I dzieci fali usidla on w pęta,
+	Wszystko rozumem zwycięży.
+	Dzikiego zwierza z gór ściągnie na błonie,
+	Krnąbrny kark tura i grzywiaste konie
+	Ujarzmi w swojej uprzęży.
+	
+	
+	
+	Wynalazł mowę i myśli dal skrzydła
+	I życie ujął w porządku prawidła,
+	Od mroźnych wichrów na deszcze i gromy
+	Zbudował sobie schroniska i domy,
+	Na wszystko z radą on gotów.
+	Lecz choćby śmiało patrzał w wiek daleki.
+	Choć ma na bóle i cierpienia leki.
+	Śmierci nie ujdzie on grotów.
+	
+	
+	
+	A sił potęgę, które w duszy tleją,
+	Popchnie on zbrodni lub cnoty koleją;
+	Jeżeli prawa i bogów cześć wyzna.
+	To hołd mu odda ojczyzna;
+	A będzie jej wrogiem ten, który nie z bogiem
+	Na cześć i prawość się ciska.
+	Niechajby on sromu mi nie wniósł do domu.
+	Nie skalał mego ogniska.
+	
+	
+	
+	Lecz jakiż widok uderza me oczy?
+	Czyż ja zdołałbym wbrew prawdzie zaprzeczyć,
+	Że to dzieweczka idzie Antygona?
+	O ty nieszczęsna, równie nieszczęsnego
+	Edypa córo!
+	Cóż-że się stało? czy cię na przestępstwie
+	Ukazu króla schwytano, i teraz
+	Wskutek tej zbrodni prowadzą jak brankę?
+	
+
+
+
+STRAŻNIK
+
+
+	
+	Oto jest dziewka, co to popełniła.
+	Tę schwytaliśmy. Lecz gdzieżeż jest Kreon?
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+Wychodzi oto z domu w samą porę.
+
+
+KREON
+
+Cóż to? jakież tu zeszedłem zdarzenie?
+
+
+STRAŻNIK
+
+
+	
+	Niczego, panie, nie trza się odrzekać,
+	Bo myśl późniejsza kłam zada zamysłom;
+	Ja bo dopiero kląłem, że już nigdy
+	Nie stanę tutaj po groźbach, coś miotał,
+	Ale ta nowa, wielka niespodzianka
+	Nie da się zmierzyć z nijaką radością;
+	Idę wiec, chociaż tak się zaklinałem,
+	Wiodąc tę dziewkę, którą przychwytano,
+	Gdy grób gładziła; żaden los tym razem
+	Mnie tu nie przywiódł, lecz własne odkrycie.
+	Sądź ją i badaj; jam sobie zasłużył,
+	Bym z tych opałów wydostał się wreszcie.
+	
+
+
+
+KREON
+
+Jakim sposobem i gdzieżeś ją schwytał?
+
+
+STRAŻNIK
+
+Trupa pogrzebiąc. W dwóch słowach masz wszystko.
+
+
+KREON
+
+Czy pewny jesteś tego, co tu głosisz?
+
+
+STRAŻNIK
+
+
+	
+	Na własne oczy przecież ją widziałem
+	Grzebiącą trupa; chyba jasno mówię.
+	
+
+
+
+KREON
+
+Więc na gorącym zszedłeś ją uczynku?
+
+
+STRAŻNIK
+
+
+	
+	Tak się rzecz miała: kiedyśmy tam przyszli,
+	Groźbami twymi srodze przepłoszeni,
+	Zmietliśmy z trupa ziemię i znów nagie
+	I już nadpsute zostawiwszy ciało
+	Na bliskim wzgórzu siedliśmy, to bacząc,
+	By nam wiatr nie niósł wstrętnego zaduchu.
+	A jeden beształ drugiego słowami,
+	By się nie lenić i nie zaspać sprawy.
+	To trwało chwilę; a potem na niebie
+	Zabłysnął w środku ognisty krąg słońca
+	I grzać poczęło; aż nagle się z ziemi
+	Wicher poderwał i wśród strasznej trąby
+	Wył po równinie, drąc liście i korę
+	Z drzew, i zapełnił kurzawą powietrze;
+	Przymknąwszy oczy, drżeliśmy od strachu.
+	A kiedy wreszcie ten szturm się uciszył,
+	Widzimy dziewkę, która tak boleśnie
+	Jak ptak zawodzi, gdy znajdzie swe gniazdo
+	Obrane z piskląt i opustoszałe.
+	Tak ona, trupa dojrzawszy nagiego,
+	Zaczyna jęczeć i przekleństwa miotać
+	Na tych, co brata obnażyli ciało.
+	I wnet przynosi garść suchego piasku,
+	A potem z wiadra, co dźwiga na głowie,
+	Potrójnym płynem martwe skrapia zwłoki.
+	My wiec rzucimy się na nią i dziewkę
+	Chwytamy, ona zaś nic się nie lęka.
+	Badamy dawne i świeże jej winy.
+	Ona zaś żadnej nie zaprzecza zbrodni,
+	Co dla mnie miłe, lecz i przykre było.
+	Bo że z opałów sam się wydostałem,
+	Było mi słodkie, lecz żem w nie pogrążył
+	Znajomych, przykre. Chociaż ostatecznie,
+	Skórom ja cały, resztę lekko ważę.
+	
+
+
+
+KREON
+
+
+	
+	Lecz ty, co głowę tak skłaniasz ku ziemi,
+	Mów, czy to prawda, czy donos kłamliwy?
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+Jam to spełniła, zaprzeczyć nie myślę.
+
+
+KREON
+
+
+	
+	Ty więc się wynoś, gdzie ci się podoba,
+	Wolny od winy i ciężkich podejrzeń.
+	A ty odpowiedz mi teraz w dwóch słowach,
+	Czyżeś wiedziała o moim zakazie?
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+Wiedziałam dobrze. Wszakże nie był tajny.
+
+
+KREON
+
+I śmiałaś wbrew tym stanowieniom działać?
+
+
+ANTYGONA
+
+
+	
+	Przecież nie Jowisz obwieścił to prawo,
+	Ni wola Diki podziemnych bóstw siostry,
+	Taka ród ludzki związała ustawą.
+	A nie mniemałam, by ukaz twój ostry
+	Tyle miał wagi i siły w człowieku,
+	Aby mógł łamać święte prawa boże,
+	Które są wieczne i trwają od wieku,
+	Że ich początku nikt zbadać nie może.
+	Ja więc nie chciałam ulęknąć się człeka
+	I za złamanie praw tych kiedyś bogom
+	Zdawać tam sprawę. Bom śmierci ja pewna
+	Nawet bez twego ukazu; a jeśli
+	Wcześniej śmierć przyjdzie, za zysk to poczytam.
+	Bo komu przyszło żyć wśród nieszczęść tylu,
+	Jakże by w śmierci zysku nie dopatrzył?
+	Tak więc nie mierzi mnie śmierci ta groźba,
+	Lecz mierziłoby mnie braterskie ciało
+	Niepogrzebane. Tak, śmierć mnie nie straszy,
+	A jeśli głupio działać ci się zdaję,
+	Niech mój nierozum za nierozum staje.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+
+	
+	Krnąbrne po krnąbrnym dziewczyna ma ojcu
+	Obejście, grozie nie ustąpi łatwo.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Lecz wiedz, że często zamysły zbył harde
+	Spadają nisko, że często się widzi.
+	Jako żelazo najtwardsze wśród ognia
+	Gnie się i mimo swej twardości pęka;
+	Wiem też, że drobne wędzidło rumaki
+	Dzikie poskramia. Bo tym nieprzystojna
+	Wyniosłość, którzy u innych w niewoli.
+	Dziewka ta jedną splamiła się winą
+	Rozkazy dane obchodząc i łamiąc,
+	Teraz przed drugim nie sroma się gwałtem,
+	Z czynu się chełpi i nadto urąga.
+	Lecz nie ja mężem, lecz ona by była,
+	Gdyby postępek ten jej uszedł płazem.
+	Ale czy z siostry, czy choćby i bliższej
+	Krwią mi istoty ona pochodziła,
+	Ona i siostra nie ujdą przenigdy
+	Śmierci straszliwej; bo i siostrę skarcę,
+	Że jej spólniczką była w tym pogrzebie.
+	Wołać mi tamtą, którą co dopiero
+	Widziałem w domu zmieszaną, szaloną.
+	Tak duch zazwyczaj tych zdradza, co tajnie
+	Się dopuścili jakiegoś występku.
+	Wstręt zaś ja czuję przeciw tym złoczyńcom,
+	Którzy swe grzechy chcą polem upiększać.
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+Chceszli co więcej, czyli śmierć mi zadać?
+
+
+KREON
+
+O! nie! w tym jednym zawiera się wszystko.
+
+
+ANTYGONA
+
+	
+	
+	Więc na cóż zwlekać?. Jako twoje słowa
+	Mierżą, i oby zawsze mnie mierziły,
+	Tak wstrętne tobie wszelkie me postępki.
+	A jednak, skąd bym piękniejszą ja sławę
+	Uszczknęła, jako z brata pogrzebania.
+	I ci tu wszyscy rzecz by pochwalili,
+	Gdyby im trwoga nie zawarła mowy.
+	Ale tyranów los ze wszech miar błogi,
+	Wolno im czynić, co zechcą, i mówić.
+	
+
+
+
+KREON
+
+Sama tak sądzisz pośród Kadinejczyków.
+
+
+ANTYGONA
+
+I ci tak sądzą, lecz stulają wargi.
+
+
+KREON
+
+Nie wstyd ci, jeśli od tych się wyróżniasz?
+
+
+ANTYGONA
+
+Czcić swe rodzeństwo nie przynosi wstydu.
+
+
+KREON
+
+Nic był ci bratem ten, co poległ drugi?
+
+
+ANTYGONA
+
+Z jednego ojca i matki zrodzonym.
+
+
+KREON
+
+Czemuż więc niesiesz cześć, co jemu wstrętna?
+
+
+ANTYGONA
+
+Zmarły nie rzuci mi skargi tej w oczy.
+
+
+KREON
+
+Jeśli na równi z nim uczcisz złoczyńcę?
+
+
+ANTYGONA
+
+Nie jak niewolnik, lecz jak brat on zginął.
+
+
+KKEON
+
+On, co pustoszył kraj, gdy tamten bronił?
+
+
+ANTYGONA
+
+A jednak Hades pożąda praw równych.
+
+
+KREON
+
+Dzielnemu równość ze złym nie przystoi.
+
+
+ANTYGONA
+
+Któż wie, czy takie wśród zmarłych są prawa?
+
+
+KREON
+
+Wróg i po śmierci nie stanie się miłym.
+
+
+ANTYGONA
+
+Współkochać przyszłam, nie współnienawidzić.
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Jeśli chcesz kochać, kochaj ich w Hadesie,
+	U mnie nie będzie przewodzić kobieta.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Lecz otóż wiodą Ismenę, o panie,
+	Widać jej boleść i słychać jej łkanie.
+	A jakaś chmura przesłania jej oczy
+	I piękną dziewki twarz mroczy.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	O ty, co w domu przypięłaś się do mnie
+	Jak wąż podstępnie, żem wiedzieć wręcz nie mógł.
+	Iż na mą zgubę dwa wyrodki żywię,
+	Nuże, mów teraz, czyś była wspólniczką
+	W tym pogrzebaniu, lub wyprzyj się winy.
+	
+
+
+
+ISMENA
+
+	
+	
+	Winna ja jestem, jak stwierdzi to siostra,
+	I biorę na się tej zbrodni połowę.
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+	
+	
+	Lecz sprawiedliwość przeczy twym twierdzeniom;
+	Aniś ty chciała, ni jać przypuściłam.
+	
+
+
+
+ISMENA
+
+	
+	
+	Jednak w niedoli twojej nie omieszkam
+	Wziąć na się cząstkę twych cierpień i kaźni.
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+	
+	
+	Hades i zmarli wiedzą, kto to zdziałał.
+	Słowami świadczyć miłość — to nie miłość.
+	
+
+
+
+ISMENA
+
+	
+	
+	O, nie zabraniaj mi, siostro, choć w śmierci
+	Z tobą się złączyć i uczcić zmarłego.
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+	
+	
+	Nie chcę twej śmierci, a nie zwij twym dziełem
+	Coś nie sprawiła; mój zgon starczy bratu.
+	
+
+
+
+ISMENA
+
+Lecz jakiż żywot mnie czeka bez ciebie?
+
+
+ANTYGONA
+
+Pytaj Kreona! Zwykłaś nań ty baczyć.
+
+
+ISMENA
+
+Po cóż mnie dręczysz bez żadnej potrzeby?
+
+
+ANTYGONA
+
+Cierpię ja, że mi śmiać przyszło się z ciebie.
+
+
+ISMENA
+
+W czym bym choć teraz ci przydać się mogła?
+
+
+ANTYGONA
+
+Myśl o ratunku, ja go nie zawiszczę.
+
+
+ISMENA
+
+O, ja nieszczęsna! więc chcesz mnie porzucić?
+
+
+ANTYGONA
+
+Wybrałaś życie — ja życia ofiarę.
+
+
+ISMENA
+
+Skąd wiesz, co na dnie słów moich się kryje?
+
+
+ANTYGONA
+
+W słowach ty rady, ja szukałam w czynie.
+
+
+ISMENA
+
+A jednak wina ta sama nas łączy.
+
+
+ANTYGONA
+
+	
+	
+	Bądź zdrowa, żyjesz, — a moja już dusza
+	W krainie śmierci... zmarłym świadczyć może.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Z dziewcząt się jednej teraz zwichnął rozum,
+	Druga od młodu wciąż była szalona.
+	
+
+
+
+ISMENA
+
+	
+	
+	O władco, w ludziach zgnębionych nieszczęściem
+	Umysł się chwieje pod ciosów obuchem.
+		
+
+
+
+KREON
+
+W tobie zaiste, co łączysz się z zbrodnią,
+
+
+ISMENA
+
+Bo cóż mi życie warte bez mej siostry?
+
+
+KREON
+
+Jej nie nazywaj — bo ona już zmarła.
+
+
+ISMENA
+
+Więc narzeczoną chcesz zabić ty syna?
+
+
+KREON
+
+Są inne łany dla jego posiewu.
+
+
+ISMENA
+
+Lecz on był dziwnie do niej dostrojony.
+
+
+KREON
+
+Złymi dla synów niewiasty się brzydzę.
+
+
+ISMENA
+
+Drogi Hajmonie, jak ojciec cię krzywdzi!
+
+
+KREON
+
+Twój głos i swadźby zbyt mierżą mnie twoje.
+
+
+CHÓR
+
+A więc chcesz wydrzeć kochankę synowi?
+
+
+KREON
+
+Hades posłaniem będzie tej miłości.
+
+
+CHÓR
+
+Taka więc wola, że ta umrzeć musi?
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Twoja i moja; lecz dosyć tych zwlekań;
+	Wiedźcie je, sługi, w dom, bo odtąd mają
+	Żyć jak niewiasty, nie według swej woli.
+	Toć i zbyt śmiałe ulękną się serca,
+	Gdy widmo śmierci zaglądnie im w oczy.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Szczęśliwy, kogo w życiu klęski nie dosięgły,
+	Bo skoro bóg potrząśnie domowymi węgły,
+	Z jednego gromu cały szereg nieci,
+	Po ojcach godzi i w dzieci.
+	Tak jako fale na morzu się piętrzą,
+	Gdy wicher tracki do głębiny wpadnie
+	I ryje iły drzemiące gdzieś na dnie,
+	Aż brzeżne skały od burzy zajęczą: —
+	
+	
+	
+	Tak już od wieków w Labdakidów domy
+	Po dawnych gromach nowe godzą gromy,
+	Bóle minionych pokoleń
+	Nie niosą ulg i wyzwoleń.
+	I ledwie słońce promienie rozpostrze
+	Ponad ostatnią odnogą rodzeństwa,
+	A już bóstw krwawych podcina ją ostrze,
+	Obłęd i szału przekleństwa.
+	
+	
+	
+	O Zeusie, któż się z twą potęgą zmierzy?
+	Ciebie ni czasu odwieczne miesiące,
+	Ni sen nie zmoże wśród swoich obierzy.
+	Ty, co Olimpu szczyty jaśniejące
+	Przez wieki dzierżysz promienny,
+	Równy w swej sile, niezmienny.
+	A wieczne prawo gniecie ziemi syny,
+	Że nikt żywota nie przejdzie bez winy.
+	
+	
+	
+	Nadzieja złudna, bo jednym da skrzydła,
+	Drugich omota w swe sidła;
+	Żądz lotnych wzbudzi w nich ognie.
+	Aż życie pióra te pognie.
+	A wieczną prawda, że w przystępie dumy
+	Mienią dobrymi ci nieprawe czyny.
+	Którym bóg zmieszał rozumy!
+	Nikt się na ziemi nie ustrzeże winy.
+	
+	
+	
+	Lecz otóż Hajmon, z twojego potomstwa
+	Wiekiem najmłodszy; widocznie boleje
+	Nad ciężkim losem swej umiłowanej
+	I po swym szczęściu łzy leje.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Wkrótce przejrzymy jaśniej od wróżbitów.
+	O synu! czyż ty przybywasz tu gniewny
+	Wskutek wyroku na twą narzeczoną,
+	Czy w każdej doli zachowasz mnie miłość?
+	
+
+
+
+HAJMON
+
+	
+	
+	Twoim ja, ojcze! Skoro mądrze radzisz,
+	Idę ja chętnie za twoim przewodem;
+	I żaden związek nie będzie mi droższy
+	Ponad wskazówki z ust twoich rozumnych.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	O! tak, mój synu, być zawsze powinno,
+	Zdanie ojcowskie ponad wszystkim ważyć.
+	Przecież dlatego błagają ojcowie,
+	Aby powolnych synów dom im chował,
+	Którzy by krzywdy od wrogów pomścili,
+	A równo z ojcem uczcili przyjaciół.
+	Kto by zaś płodził potomstwo nic warte,
+	Cóż by on chował, jak troski dla siebie,
+	A wobec wrogów wstyd i pośmiewisko?
+	Synu, nie folguj wiec żądzy, nie porzuć
+	Dla marnej dziewki rozsądku, wiedz dobrze,
+	Że nie ma bardziej mroźnego uścisku,
+	Jak w złej kobiety ramionach; bo trudno
+	O większą klęskę, jako zły przyjaciel.
+	Przeto ze wstrętem ty porzuć tę dziewkę,
+	Aby w Hadesie innemu się dała.
+	Bo skorom poznał, że z całego miasta
+	Ona jedyna, oparła się prawu,
+	Nie myślę stanąć wszem wobec jak kłamca,
+	Ale ją stracę; rodzinnego Zeusa
+	Niechby błagała; jeśli wśród rodziny
+	Nie będzie ładu, jak obcych poskromię?
+	Bo kto w swym domu potrafi się rządzić,
+	Ten sterem państwa pokieruje dobrze;
+	Kto zaś zuchwale przeciw prawu działa
+	I tym, co rządzą, narzucać chce wolę,
+	Ten nie doczeka się mego uznania.
+	Wybrańcom ludu posłusznym być trzeba
+	W dobrych i słusznych, nawet w innych sprawach.
+	Takiego męża rządom bym zaufał,
+	Po takim służby wyglądał ochotnej,
+	Taki by w starciu oszczepów i w walce
+	Wytrwał na miejscu jak dzielny towarzysz.
+	Nie ma zaś większej klęski od nierządu,
+	On gubi miasta, on domy rozburza,
+	On wśród szeregów roznieca ucieczkę.
+	Zaś pośród mężów powolnych rozkazom
+	Za życia puklerz stanie posłuszeństwo.
+	Tak więc wypada strzec prawa i władzy
+	I nie ulegać niewiast samowoli.
+	Jeżeli upaść, to z ręki paść męskiej,
+	Bo hańba doznać od niewiasty klęski.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Nam, jeśli starość rozumu nie tłumi,
+	Zdajesz się mówić o tym bardzo trafnie.
+	
+
+
+
+HAJMON
+
+	
+	
+	Ojcze, najwyższym darem łaski bogów
+	Jest niewątpliwie u człowieka rozum.
+	A ja słuszności twoich słów zaprzeczyć
+	Ani bym umiał, ani chciałbym zdołać.
+	Ale sąd zdrowy mógłbym mieć też inny.
+	Mam ja tę wyższość nad tobą, że mogę
+	Poznać, co ludzie mówią, czynią, ganią,
+	Bo na twój widok zdejmuje ich trwoga,
+	I słowo, ciebie rażące, zamiera.
+	A więc cichaczem przyszło mi wysłuchać,
+	Jak miasto nad tą się żali dziewicą,
+	Że ze wszech niewiast najmniej ona winna,
+	Po najzacniejszym czynie marnie kończy.
+	Czyż bo ta, co w swym nie przeniosła sercu,
+	By brat jej leżał martwy bez pogrzebu,
+	Psom na pożarcie i ptactwu dzikiemu,
+	Raczej nagrody nie godna jest złotej?
+	Takie się głosy odzywają z cicha.
+	Ja zaś, o ojcze, niczego nie pragnę,
+	Jak by się tobie dobrze powodziło.
+	Bo jestli większy skarb nad dobre imię
+	Ojca dla dzieci, lub dzieci dla ojca?
+	Nie żyw więc tego, ojcze, przeświadczenia,
+	Że tylko twoje coś warte jest zdanie;
+	Bo kto jedynie sam sobie zawierzy,
+	Na swojej mowie polega i duszy,
+	Gdy go odsłonią, pustym się okaże.
+	Choćby był mądry, przystoi mężowi
+	Ciągle się uczyć, a niezbyt upierać.
+	Widzisz przy rwących strumieniach, jak drzewo,
+	Które się nagnie, zachowa konary,
+	A zbyt oporne z korzeniami runie.
+	Także i żeglarz, który zbyt naciągnie
+	Żagle i folgi nie daje, przewróci
+	Łódź i osiądzie bez ławic na desce.
+	Ustąp ty przeto i zaniechaj gniewu,
+	Bo jeśli wolno sądzić mnie młodszemu,
+	Mniemam, że taki człowiek najprzedniejszy,
+	Który opływa w rozum z przyrodzenia;
+	Jeśli tak nie jest — a i to się zdarzy, —
+	Niechaj rad dobrych zbyt lekko nie waży.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	O panie, słuchaj, jeśli w porę mówi,
+	A ty znów ojca; obaj mądrze prawią.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	A więc w mym wieku mam mądrości szukać
+	I brać nauki u tego młokosa?
+	
+
+
+
+HAJMON
+
+
+
+Nie w nieprawości; a jeśli ja młody,
+To na rzecz raczej, niż wiek, baczyć trzeba.
+
+
+
+
+KREON
+
+Na rzecz, niesfornym która cześć oddaje?
+
+
+HAJMON
+
+Ni słowem śmiałbym cześć taką zalecać.
+
+
+KREON
+
+A czyż nie w takie popadła ta błędy?
+
+
+HAJMON
+
+Przeczy głos ludu, co mieszka w Teb grodzie.
+
+
+KREON
+
+Więc lud mi wskaże, co ja mam zarządzać?
+
+
+HAJMON
+
+Niemal jak młodzian porywczy przemawiasz.
+
+
+KREON
+
+Sobie czy innym gwoli ja tu rządzę?
+
+
+HAJMON
+
+Marne to państwo, co li panu służy.
+
+
+KREON
+
+Czyż nie do władcy więc państwo należy?
+
+
+HAJMON
+
+Pięknie byś wtedy rządził... na pustyni.
+
+
+KREON
+
+Ten, jak się zdaje, z tamtą dziewką trzyma.
+
+
+HAJMON
+
+Jeśli ty dziewką; o ciebie się troskam.
+
+
+KREON
+
+Z ojcem się swarząc, o przewrotny synu?
+
+
+HAJMON
+
+Bo widzę, że ty z drogi zbaczasz prawej.
+
+
+KREON
+
+Błądzęż ja strzegąc godności mej władzy?
+
+
+HAJMON
+
+Nie strzeżesz — władzą pomiatając bogów.
+
+
+KREON
+
+O niski duchu, na służbie kobiety!
+
+
+HAJMON
+
+Bo w służbie złego nie znajdziesz minie nigdy.
+
+
+KREON
+
+Cała twa mowa jej sprawy ma bronić.
+
+
+HAJMON
+
+Twej sprawy, mojej i podziemnych bogów.
+
+
+KREON
+
+Nigdy już żywcem ty jej nie poślubisz.
+
+
+HAJMON
+
+Zginie — to śmiercią sprowadzi zgon inny.
+
+
+KREON
+
+A więc już groźbą śmiesz we mnie ty godzić?
+
+
+HAJMON
+
+Cóż warta groźba, gdzie puste zamysły?
+
+
+KREON
+
+Wnet pożałujesz twych nauk, młokosie!
+
+
+HAJMON
+
+Nie byłbyś ojcem, rzekłbym, żeś niemądry.
+
+
+KREON
+
+Niewiast służalcze, przestań się uprzykrzać!
+
+
+HAJMON
+
+Chcesz więc ty mówić, a drugich nie słuchać?
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Doprawdy? Ale, na Olimp, wiedz o tym,
+	Że cię twe drwiny o zgubę przyprawią.
+	Wiedźcie tu dziewkę; niechajże wyrodna
+	W oczach kochanka tu ginie natychmiast.
+	
+
+
+
+HAJMON
+
+	
+	
+	Nie umrze ona przy mnie! nie marz o tym.
+	Nie ujrzę tego! raczej ty nie ujrzysz
+	Więcej mojego oblicza, jeżeli
+	W szale na bliskich porywać się myślisz.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Uniesion gniewem wypadł on, o władco.
+	A w młodej głowie rozpacz złym doradcą.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Niech myśli, czyny knuje on zuchwałe
+	Ale tych dziewek nie wyrwie on śmierci,
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+Jak to? czyż obie ty zgładzić zamyślasz?
+
+
+KREON
+
+Niewinna ujdzie: słusznie mnie strofujesz.
+
+
+CHÓR
+
+A jakiż tamtej gotujesz ty koniec?
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Gdzieś na bezludnym zamknę ją pustkowiu.
+	W skalistym lochu zostawię żyjącą,
+	Strawy przydając jej tyle, by kaźnię
+	Pozbawić grozy i klątwy nie ściągnąć,
+	A tam jej Hades, którego jedynie
+	Z bogów uwielbia, może da zbawienie, —
+	Lub pozna wreszcie, jeśli marnie zginie,
+	Że próżną służbą czcić Hadesu cienie.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Miłości, któż się wyrwie z twych obierzy,
+	Miłości, która runiesz na ofiary,
+	W gładkich dziew licach gdy rozniecisz czary.
+	Kroczysz po morzu i wśród chat pasterzy,
+	Ni bóg nie ujdzie przed twoim nawałem,
+	Ani śmiertelny. Kim władasz, wre szałem.
+	
+	
+	
+	Za twym podmuchem, do winy
+	Zboczy i prawy wraz człowiek;
+	Spory ty szerzysz wśród jednej rodziny.
+	Urok wystrzela zwycięsko spod powiek
+	Dziewicy, sięgnie i praw majestatu
+	Moc Afrodyty, co przewodzi światu.
+	
+	
+	
+	A i ja nawet, chociaż wiernie służę,
+	Prawie się w duszy na ukazy burzę,
+	A boleść serce mi rani,
+	Bo straszny widok uderza me oczy:
+	Do wszechchłonącej Antygona kroczy
+	Ciemnej Hadesu przystani.
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+	
+	
+	Patrzcie, o patrzcie, wy ziemi tej dzieci,
+	Na mnie, kroczącą w smutne śmierci cienie,
+	Oglądającą ostatnie promienie
+	Słońca, co nigdy już mi nie zaświeci,
+	Bo mnie Hadesa dziś ręka śmiertelna
+	Do Acherontu bladych wiedzie włości.
+	Ani zaznałam miłości,
+	Ani mi zabrzmi żadna pieśń weselna;
+	Ale na zimne Acherontu łoże
+	Ciało nieszczęsne me złożę.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Pieśni ty godna, i w chwały rozkwicie
+	W kraj śmierci niesiesz twe życie.
+	Ani cię chorób przygnębiło brzemię,
+	Ni miecza ostrze zwaliło na ziemię,
+	Lecz własnowolna, nie dobiegłszy kresu,
+	Żywa w kraj stąpasz Hadesu.
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+	
+	
+	Słyszałam niegdyś o frygijskiej Niobie,
+	Córce Tantala, i jej strasznym zgonie.
+	Że skamieniała w swej niemej żałobie
+	I odtąd ciągle we łzach bólu tonie.
+	Skała owiła ją jak bujne bluszcze.
+	A na jej szczytach śnieg miecie, deszcz pluszcze;
+	Rozpaczy łkaniem zroszone jej łono, —
+	Mnie też kamienną pościel przeznaczono.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Lecz ona przecież z krwi bogów jest rodem,
+	My śmiertelnego pokolenia płodem.
+	Hołd jednak temu, kto choć w śmierci progu
+	Dorówna bogu.
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+	
+	
+	Urągasz biednej. Czemuż obelżywą
+	Mową mnie ranisz, pókim jeszcze żywą?
+	Miasto i męże, dzierżący te grody.
+	Wzywam was, zwróćcie litosne swe oczy,
+	I wy, Teb gaje i dirkejskie wody,
+	Na mnie, co idę ku ciemnej pomroczy,
+	Nie opłakana przez przyjaciół żale,
+	Do niezwykłego grobowca gdzieś w skale.
+	O, ja nieszczęsna!
+	Anim ja zmarła, ani też przy życiu,
+	Śmierć mnie już trzyma w swym mroźnym spowiciu.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+
+	
+	W nadmiarze pychy zuchwałej
+	Z tronem się Diki twe myśli i mowy
+	Zderzyły w locie, złamały.
+	Zły duch cię ściga rodowy.
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+	
+	
+	Mowa ta głębią mego serca targa;
+	Dotknąłeś ojca ty sromu,
+	I w słowach twoich rozbrzmiała znów skarga
+	Nad nieszczęściami Labdakidów domu.
+	Straszna ja pomnę łożnicę,
+	W której syn z matką zdrożne śluby wiąże.
+	Nieszczęśni moi rodzice!
+	Klątwą brzemienna dziś do was podążę,
+	Dziewiczość niosąc wam serca.
+	O drogi bracie, złowrogie twe śluby
+	Były początkiem pogromu i zguby;
+	Tyś — choć zmarły — mój morderca.
+	
+
+
+
+CHOR
+
+	
+	
+	Zmarłych czcić — czcigodny czyn,
+	Ale godny kaźni błąd
+	Łamać prawo, walić rząd.
+	Tyś zginęła z własnych win.
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+	
+	
+	Bez łez, przyjaciół, weselnego pienia
+	Kroczę już, biedna, ku śmiertelnej toni,
+	Wnet już nie ujrzę ni słońca promienia,
+	Nikł łzy nad moją dolą nie uroni.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Czyżby kto ustał w przedzgonnych tych skargach
+	Gdyby mu dano się żalić bez końca?
+	Bierzcie stąd dziewkę i w ciemnym ją grobie
+	Zawrzyjcie zaraz, jak już nakazałem.
+	Tam ją zostawcie samotną, by zmarła,
+	Albo też żywa pędziła dni marne;
+	Tak wobec dziewki zostaniem bez winy,
+	A nie ścierpimy, aby wśród nas żyła.
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+	
+	
+	Grobie, ty mojej łożnico miłości,
+	Mieszkanie wieczne, ciemnico sklepiona!
+	Idę do moich, których tylu gości
+	W pozgonnych domach boska Persefona.
+	Za wami idę ja, co w życia wiośnie
+	Zginęłam, prawie nie zaznawszy świata.
+	A tuszę, że mnie tam przyjmą radośnie,
+	Ty, ojcze, matko, i miła dłoń brata,
+	Bom tu z miłosną służbą wasze ciała
+	Własną obmyła, namaściła ręką;
+	Żem bratnie zwłoki uczciwie grzebała,
+	Taką mnie darzą podzięką!
+	Mam u szlachetnych ludzi cześć i chwałę,
+	Lecz potępienie ze strony Kreona,
+	Bo on me czyny uznał za zuchwałe.
+	Ręką więc teraz jego uwięziona,
+	Ani zaznawszy słodyczy wesela,
+	Ni uczuć maiki, ni dziatek pieszczoty,
+	Schodzę tak sama i bez przyjaciela,
+	Nieszczęsna, żywa do grobowej groty.
+	Jakież to bogów złamałam ustawy?
+	Jakże do bogów podnosić mam modły,
+	Wołać o pomoc, jeżeli czyn prawy,
+	Który spełniłam, uznano za podły?
+	Lecz jeśli z bogów to zrządzenia płynie,
+	Trzeba mi winnej znieść w ciszy cierpienia.
+	Jeśli ci błądzą, niech sięgnie ich w winie
+	Kaźń równa z bogów ramienia!
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Te same burze i te same jeszcze
+	Duszą tej dziewki wciąż miotają dreszcze.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Pachołki, którym wieść ją nakazałem,
+	Swoją powolność ciężko mi... odpłaczą.
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+	
+	
+	Biada! ta mowa grożąca
+	Bliskiego wróżbą mi końca.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	A ja odwagi nie śmiałbym dodawać,
+	Że się te srogie ukazy odwloką.
+	
+
+
+
+ANTYGONA
+
+	
+	
+	Ziemi tebańskiej ojczysty ty grodzie,
+	I wy bogowie rodowi,
+	Oto mnie wiodą w bezzwłocznym pochodzie
+	Ku samotnemu grobowi.
+	Patrzcie na księżnę ostatnią z Teb królów,
+	W ręce siepaczy ujętą,
+	Ile mąk ona, ile zniosła bólów
+	Za wierną służbę i świętą.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Tak i Danae jasnego dnia zorze
+	Zmienić musiała na loch w miedź obity,
+	W grobowej skryta komorze.
+	A przecież ród jej zapewniał zaszczyty
+	I Zeus deszcz złoty na łono jej roni.
+	Straszne przeznaczeń obierze!
+	Pieniądz, ni siła, ni warowne wieże,
+	Ni morski żagiel przed nimi nie chroni.
+	
+	
+	
+	Hedonów króla Likurga też bucie,
+	Że hardym słowem na boga się miota,
+	Bakchus kamienne zgotował okucie,
+	Gdzie zła wykipi ochota.
+	Rozpoznał on tam za późno swe zbrodnie
+	I pożałował słów gniewu.
+	Chciał bo szał boski tłumić i pochodnie,
+	Urągał muzom wśród śpiewu.
+	
+	
+	
+	Gdzie z mórz strzelają kyanejskie progi,
+	Kraj Salmidesu, dla przybyszów wrogi,
+	Gdzie brzeg Bosforu bałwany roztrąca,
+	Tam widział Ares, jak dzikością wrąca
+	Żona Fineusa pasierby swe nęka.
+	Nie mieczem srogim wymierza im cięgi,
+	Lecz krwawą rękę załapią w ócz kręgi,
+	Ostrzem je łupi czółenka.
+	
+	
+	
+	Ujęci oni kamienną niewolą,
+	Płaczą nad matki i swoją niedolą.
+	Przecież jej przodki z Erechtydów,
+	Ojcem Boreasz; pośród skał i głogów
+	I burz pędziła dni swoje od młodu,
+	Na chyżych koniach — prawe dziecię bogów.
+	Jednak, choć w dali, i tu jej dosięga
+	Odwiecznej Mojry potęga.
+	
+
+
+
+TYREZJASZ
+
+[wiedziony przez chłopca ukazuje się na scenie]
+
+	
+	
+	O, Teb starszyzno, wspólnym my tu krokiem
+	I wspólnym wzrokiem zdążamy, bo ciemnym
+	Za oko staje przewodnika ręka.
+	
+
+
+
+KREON
+
+Cóż tam nowego, Tyrezjaszu stary?
+
+
+TYREZJASZ
+
+Ja rzeknę, ty zaś posłuchaj wróżbiarza.
+
+
+KREON
+
+Nigdy twoimi nie wzgardziłem słowy.
+
+
+TYREZJASZ
+
+Przeto szczęśliwie sterujesz tą nawą.
+
+
+KREON
+
+Przyświadczyć mogę, doznawszy korzyści.
+
+
+TYREZJASZ
+
+Zważ teraz, znowu stoisz na przełomie.
+
+
+KREON
+
+Co mówisz? trwogą przejmują twe słowa.
+
+
+TYREZJASZ
+
+	
+	
+	Poznasz ty prawdę, ze znaków mej sztuki.
+	Siadłem na starej wróżbity siedzibie,
+	Gdzie wszelkie ptactwo kieruje swe loty,
+	Aż naraz słyszę, jak niezwykłe głosy
+	Wydają ptaki, szalone i dzikie;
+	I wnet poznałem, że szarpią się szpony,
+	Bo łopot skrzydeł to stwierdzał dobitnie.
+	Przejęty trwogą, próbuję ofiary
+	Na płomienistym ołtarzu, lecz ogień
+	Nie chce wystrzelać ku górze, a sączy
+	Ciecz z mięs ofiarnych, wsiąkając w popioły,
+	Kipi i syczy, żółć bryzga w powietrze,
+	I spoza tłuszczu, co spłynął stopiony,
+	Uda wyjrzały na ołtarzu nagie.
+	Od tego chłopca wnet się dowiedziałem,
+	Że takie marne szły z ofiary znaki,
+	Bo on przewodzi mnie, a ja znów innym.
+	Tak więc chorzeje miasto z twojej winy.
+	Bo wsze ołtarze i ofiarne stoły
+	Psy pokalały i ptactwo, co ciałem
+	Edypowego się żywiło syna.
+	Więc nie przyjmują już ofiarnych modłów
+	Bogowie od nas, ni ofiarnych dymów.
+	A ptak, co żłopał krew trupa zastygłą,
+	Już nie wydaje głosów dobrej wróżby.
+	Rozważ to synu: bo wszystkich jest ludzi
+	Błądzić udziałem i z prostej zejść drogi;
+	Lecz mąż, co zbłądził, nie jest pozbawiony
+	Czci i rozwagi, jeżeli wśród nieszczęść
+	Szuka lekarstwa i nie trwa w uporze.
+	Upór jest zawsze nierozumu znakiem;
+	Ustąp ty śmierci i nie drażń zmarłego
+	Cóż bo za chwała nad trupem się znęcać?
+	Życzliwość moja tą radą ci służy,
+	Dobrze jej słuchać, gdy korzyści wróży.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Starcze, wy wszyscy jak łucznik do celu
+	Mierzycie we mnie: teraz i wróżbiarstwo
+	Sidła zastawia, a krewni mą myślą
+	Kupczą, frymarczą z dawna jak towarem;
+	Nuże, gromadźcie wy sardyjskie skarby,
+	Wskażcie mi górę indyjskiego złota,
+	Na pogrzeb tego jednak nie zezwolę.
+	I choćby orły Zeusowe porwały
+	Trupa i przed tron Zeusowy zaniosły,
+	Ja się takiego nie ulęknę sromu,
+	Grześć nie pozwolę; wiem bo ja zbyt dobrze:
+	Bogów zbezcześcić nie zdoła śmiertelny.
+	Potknąć się mogą i ludzie przemądrzy,
+	Starcze, haniebnie, kiedy szpetne myśli
+	Ubiorą w słowa barwiste... dla zysku.
+	
+
+
+
+TYREZJASZ
+
+	
+	
+	Biada!
+	Czyż wie to człowiek, czy rozważa sobie...
+	
+
+
+
+KREON
+
+Cóż, z jakim znowu na plac ogólnikiem?
+
+
+TYREZJASZ
+
+Ile rozsądek góruje nad skarby?
+
+
+KREON
+
+O ile klęską największą nierozum.
+
+
+TYREZJASZ
+
+Ciężko ty na tę zapadłeś chorobę.
+
+
+KREON
+
+Nie chciałbym ciężkim obrazić cię słowem.
+
+
+TYREZJASZ
+
+Czynisz to, kiedy mi kłamstwo zarzucasz.
+
+
+KREON
+
+Bo cech wasz cały łapczywy na zyski.
+
+
+TYREZJASZ
+
+A ród tyranów w mętach chciwie łowi.
+
+
+KREON
+
+Wiesz, że ty pana twojego obrażasz?
+
+
+TYREZJASZ
+
+
+	Wiem, bo ja tobie gród ten zachowałem.
+
+
+
+KREON
+
+Mądry ty wróżbiarz, lecz oddany złemu.
+
+
+TYREZJASZ
+
+Tyś gotów wydrzeć mi z wnętrza tajniki.
+
+
+KREON
+
+Wyrusz ty z nimi, byle nie dla zysku.
+
+
+TYREZJASZ
+
+Że ty stąd zysku nie uszczkniesz, to myślę.
+
+
+KREON
+
+Bacz, że zamysłów moich nie stargujesz.
+
+
+TYREZJASZ
+
+	
+	
+	Wiedz więc stanowczo, że nim słońce tobie
+	Wielu dokona kołowych obrotów,
+	Płód z twoich własnych poczęty wnętrzności
+	Jak trupa oddasz w zamianę za trupy,
+	Za to, że z światła strąciłeś do nocy,
+	Zamknąłeś życie haniebnie w grobowcu,
+	A tu na ziemi zmarłe trzymasz ciało,
+	Które się bóstwom należy podziemnym.
+	Nie masz żadnego ty nad zmarłym prawa,
+	Ni światła bogi, którym gwałt zadajesz.
+	Za to czyhają Hadesa i bogów
+	Mściwe i zgubą grożące Erynie,
+	By cię w podobnym pogrążyć nieszczęściu.
+	Poznasz ty wkrótce, czy ja przekupiony
+	Tak mówię, w krótkim pokażą to czasie
+	Mężczyzn i niewiast w twoim domu jęki.
+	A wszelkie miasto przeciw tobie stanie,
+	W którym psy strzępy zbezcześciły trupów,
+	Zwierzęta dzikie i ptactwo, roznosząc
+	Wstrętne po świętych zaduchy ogniskach.
+	Takimi strzały ja, ciężko zelżony,
+	Godzę jak łucznik z gniewem w twoje serce
+	I tak celuję, że ostrze poczujesz.
+	O chłopcze, wiedźże mnie teraz do domu,
+	By on na młodszych swe gniewy upuścił,
+	A lepiej odtąd miarkował się w słowie
+	I myśl mu lepsza zajaśniała w głowie.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+
+	
+	O, władco, poszedł on po wróżbie strasznej.
+	A wiem to, odkąd mi czarne siwizną
+	Starość na głowie posrebrzyła włosy:
+	Fałszu on nigdy nie zwiastował miastu.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Ja też wiem o tym, i trwoga mną miota.
+	Ustąpić ciężko, a jeśli się oprę,
+	To łatwo klęska roztrąci mą czelność.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+Synu Menojka, rozwagi ci trzeba.
+
+
+KREON
+
+Cóż tedy czynić? Mów, pójdę za radą.
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Idź i wyprowadź dziewkę z ciemnej groty,
+	A grób przygotuj dla ciała, co leży.
+	
+
+
+
+KREON
+
+Radzisz i mniemasz, że ja mam ustąpić?
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	O, jak najprędzej, mój książę, bo chyżo
+	Kaźń bogów ludzki pochwyci nierozum.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Ciężkie to, ale każę milczeć sercu.
+	Cofnę się, trudno z koniecznością walczyć.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+Idź, sam to uczyń, nie zwalaj na innych.
+
+KREON
+
+	
+	
+	Idę sam zaraz, a wy, moi słudzy,
+	Wziąwszy topory pospieszcie pospołem
+	Na miejsce widne, gdzie nagi trup leży.
+	Ja, że zmieniłem me dawne zamysły,
+	Com sam namotał, sam teraz rozwiążę.
+	Najlepiej może działa, kto do zgonu
+	Praw istniejących przestrzega zakonu.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Wieloimienny, coś z Kadmosa domu
+	Przysporzył chwały dziewczynie,
+	Synu ty Zeusa, pana burz i gromu!
+	W italskiej ziemi twoje imię słynie,
+	A i w Eleuzys, o, synu Semeli,
+	Roje cię sławią czcicieli.
+	Bakchusie, w Tebach ty dzierżysz stolicę,
+	Kędy Ismenos ciche wody toczy;
+	Szalem twym tchnące pląsają dziewice,
+	Pienieni rozbrzmiewa gród smoczy.
+	Widnyś ty w łunie jarzących kagańców,
+	Gdzie Parnas szczytem dwugłowym wystrzela,
+	Gdzie zdrój Kastalii i swawolnych tańców
+	Koryku nimfy zawodzą wesela.
+	W górach nysejskiej Eubei
+	W spowitej bluszczem mkniesz kniei,
+	Potem z tych brzegów, gdzie bujne winnice,
+	Pieśni cię chwały wiodą przez ulice
+	I brzmią radośnie ku niebom.
+	
+	
+	
+	Gród ten nad wszystkie czcisz grody na świecie
+	Wraz z matką twoją ciężarną od gromu;
+	Kiedy więc brzemię nieszczęścia nas gniecie
+	Pełnego cierpień i sromu,
+	Przybądź z Parnasu ku naszej obronie,
+	Lub przez wyjące mórz tonie.
+	
+	
+	
+	Ty, co przodujesz wśród gwiazd korowodu,
+	Pieśniom przewodzisz wśród mroczy,
+	Zawitaj, synu Zeusowego rodu!
+	Niechaj cię zastęp naksyjskich otoczy
+	Tyjad, co w szale od zmierzchu do rana
+	Tańczą i w tobie czczą pana.
+	
+
+
+
+POSŁANIEC
+
+	
+	
+	O, Kadma grodu, domów Amfiona
+	Mieszkańcy! życia człowieka nie śmiałbym
+	Ani wysławiać, ni ganić przenigdy,
+	Bo los podnosi i los znów pogrąża
+	Bez przerwy w szczęście ludzi i w nieszczęścia,
+	A nikt przyszłości wywróżyć nie zdolny.
+	Tak Kreon zdawał się godnym podziwu,
+	On, co wyzwolił tę ziemię od wrogów
+	I jako władca jedyny nad krajem
+	Rządził, potomstwem ciesząc się kwitnącym
+	A dziś to wszystko — stracone. Bo radość
+	Jeśli W człowieku przygaśnie, to trzymam,
+	Że on nie żyje, lecz żywym jest trupem;
+	Gromadź bogactwa do woli w twym domu,
+	Świeć jako tyran na zewnątrz: gdy cieszyć
+	Tym się nie można, to reszty tych skarbów
+	Ja bym nie nabył za dymu cień marny.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+Jakąż ty znowu wieść niesiesz złą księciu?
+
+
+POSŁANIEC
+
+Skończyli... Śmierci ich winni, co żyją.
+
+
+CHÓR
+
+Któż to mordercą, któż poległ, o rzeknij!
+
+
+POSŁANIEC
+
+Hajmon nie żyje, we własnej krwi broczy.
+
+
+CHÓR
+
+Z ojca czy z własnej zginąłże on ręki?
+
+
+POSŁANIEC
+
+W gniewie na ojca mordy sam się zabił.
+
+
+CHÓR
+
+Wróżbito, jakżeś czyn trafnie określił!
+
+
+POSŁANIEC
+
+W tym rzeczy stanie dalszej trza narady.
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Lecz otóż widzę biedną Eurydykę,
+	Żonę Kreona; albo się przypadkiem
+	Pojawia, albo słyszała o synu.
+	
+
+
+
+EURYDYKA
+
+	
+	
+	Starcy, rozmowy waszej dosłyszałam
+	Właśnie, gdym z domu wybiec zamierzała,
+	By do Pallady z modłami się zwrócić.
+	I właśnie odrzwi odmykam zasuwki,
+	By je roztworzyć, gdy nagle nieszczęsna
+	Wieść uszy rani; więc padłam, zemdlona
+	Z trwogi, w objęcia mych wiernych służebnic.
+	Powtórzcie tedy, co ta wieść przynosi;
+	W złym doświadczona, wysłucham słów waszych.
+	
+
+
+
+POSŁANIEC
+
+	
+	
+	Ja, miłościwa pani, byłem przy tym,
+	Powiem więc wszystko, jak się wydarzyło;
+	Cóż bo ukrywać, by potem na kłamcę
+	Wyjść; — przecie prawda zawsze fałsz przemoże.
+	Ja tedy wiodłem twojego małżonka
+	Na ten pagórek, gdzie biedne leżało
+	Przez psy podarte ciało Polinika.
+	Wnet do Hekaty zanieśliśmy modły
+	I do Plutona, by gniew ich złagodzić;
+	Obmywszy potem ciało w świętej wodzie,
+	Palimy szczątki na stosie z gałęzi
+	I grób z ojczystej sypiemy im ziemi.
+	To uczyniwszy, zaraz do kamiennej
+	Ślubnogrobowej łożnicy dziewczyny
+	Spieszymy; z dala ktoś jęki usłyszał,
+	Od strony lochu, co za grób miał służyć,
+	Choć nie święciły go żadne obrzędy.
+	Wraz więc donosi panu, co zasłyszał.
+	Tego dochodzą zaś, kiedy się zbliżył,
+	Łkania żałosne, a pierś mu wybucha
+	Głosem rozpaczy: «O, ja nieszczęśliwy,
+	Czyż ja wróżbitą? czyż nie kroczę teraz
+	Drogą największej w żywocie mym klęski?
+	Syna wołanie mnie mrozi. O, słudzy,
+	Spieszcie wy naprzód, zbliżcie się do grobu,
+	I przez szczelinę głazem zawaloną
+	Wszedłszy do wnętrza, baczcie, czy Hajmona
+	Głosy ja słyszę, czy bogi mnie durzą». —
+	Posłuszni woli zwątpiałego pana,
+	Idziem na zwiady, a w grobowca głębi
+	Dojrzym wnet dziewki, wiszącej za gardło
+	Ściśnięte węzłem muślinowej chusty,
+	Podczas gdy młodzian uchwycił ją wpoły,
+	Boleśnie jęcząc nad szczęścia utratą,
+	Nad czynem ojca, nieszczęsnymi śluby.
+	Kreon, zoczywszy to, ciężko zajęknął,
+	Rzuca się naprzód i wśród łkania woła:
+	«O, ty nieszczęsny! cóżeś ty uczynił!
+	Czy szał cię jaki opętał złowrogi?
+	Wychodź, o synu, błagalnie cię proszę!»
+	Lecz syn na niego dzikim łysnął wzrokiem
+	I twarz przekrzywił, a słowa nie rzekłszy
+	Ima się miecza; wraz ojciec ucieczką
+	Uszedł zamachu; natenczas nieszczęsny
+	W gniewie na siebie nad ostrzem się schyla
+	I miecz w bok wraża; lecz jeszcze w konaniu
+	Drętwym ramieniem do zmarłej się tuli,
+	A z ust dyszących wytryska mu struga
+	Krwawa na blade kochanki policzki.
+	
+	
+	[Eurydyka wybiega za scenę]
+	
+	
+	Trup dziś przy trupie, osiągnął on śluby,
+	W domu Hadesa złożony przy lubej.
+	Nieszczęściem dowiódł, że wśród ludzi tłumu
+	Największe klęski płyną z nierozumu.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	A cóż stąd wróżysz, że znikła niewiasta,
+	Nie rzekłszy złego lub dobrego słowa?
+	
+
+
+POSŁANIEC
+
+	
+	
+	I ja się dziwię, lecz żywię nadzieję,
+	Że posłyszawszy o ciosie, nie chciała
+	Żałości swojej pospólstwu okazać,
+	Lecz się cofnęła do wnętrza domostwa,
+	By wśród sług wiernych wylewać łzy gorzkie.
+	Toć jej rozwaga nie dopuści zbrodni.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Nic nie wiem, ale milczenie uporne,
+	Jak i zbyt głośne jęki, zło mi wróżą.
+	
+
+
+
+POSŁANIEC
+
+	
+	
+	Wnet się dowiemy, czy w głębiach rozpaczy
+	Nie kryje ona tajnego zamysłu.
+	Idźmy do domu, bo dobrze ty mówisz:
+	Nadmierna cisza jest głosem złowrogim.
+	
+
+
+
+[Wchodzi Kreon, dźwigając ciało syna]
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Lecz otóż książę tu właśnie nadchodzi;
+	O! znak wymowny ujął on ramiony,
+	Nie cudzej zbrodni, jeśli rzec się godzi,
+	Lecz własnej winy szalonej.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Klnę moich myśli śmierciodajne winy,
+	Co zatwardziły mi serce!
+	Widzicie teraz wśród jednej rodziny
+	Ofiary, ofiar mordercę.
+	Słowo dziś moje me czyny przeklina;
+	W samym, o! życia rozkwicie
+	Przedwczesne losy porwały mi syna,
+	Mój obłęd zmiażdżył to życie.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+Późno się zdajesz poznawać, co słuszne.
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Biada mi!
+	Przejrzałem biedny: jakiś bóg złowrogi
+	Zwalił na głowę swe brzemię,
+	Na szału popełniał mnie drogi,
+	Szczęście me zdeptał, wbił w ziemię.
+	O biada! do zguby
+	Wiodą śmiertelnych rachuby.
+	
+
+
+
+POSŁANIEC DRUGI
+
+	
+	
+	Panie! Ty nieszczęść masz wielkie zasoby.
+	Bo jedne dźwigasz w twych rękach nieszczęsnych
+	A drugie ujrzysz niebawem w twym domu.
+	
+
+
+
+KREON
+
+Czyż ja nie na dnie już nieszczęścia głębi?
+
+
+POSŁANIEC DRUGI
+
+	
+	
+	Nie masz już żony; syna twego matka
+	Właśnie na swoje targnęła się życie.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Nieubłagana przystani, Hadesie,
+	Gdzież koniec moich boleści?
+	O! znowu nowe len niesie
+	Godzące w serce mi wieści.
+	W męża, co legł już, wtórym godzisz ciosem,
+	Złowrogim słowami i głosem.
+	Biada! Nieszczęście z nieszczęścia się sączy,
+	Z synem śmierć żonę mi łączy.
+	
+
+
+
+CHOR
+
+Widzieć to możesz, dom stoi otworem.
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Złe się jak burza nade mną zerwało,
+	Nie widzę końca mej męce:
+	Syna zmarłego dźwigałem ja w ręce,
+	A teraz żony martwe widzę ciało.
+	O biada! matczyna
+	Rozpacz dognała już syna.
+	
+
+
+
+POSŁANIEC DRUGI
+
+	
+	
+	Zranionej ciężko nocą zaszły oczy,
+	U stóp ołtarza zajękła nad zgonem
+	Niegdyś chwalebnym syna Megareusa
+	I nad Hajmonem, a wreszcie przekleństwa
+	Tobie rzuciła ciężkie, dzieciobójcy.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Groza mną trzęsie. Przecz mieczem nikt w łono
+	Ciosu mi śmierci nie zada?
+	O, ja nieszczęsny! O, biada mi! biada!
+	W toń nieszczęść sunę spienioną.
+	
+
+
+
+POSŁANIEC DRUGI
+
+	
+	
+	W konaniu jeszcze za te wszystkie zgony
+	Na twoją głowę miotała przekleństwa.
+	
+
+
+
+KREON
+
+Jakimże ona skończyła sposobem?
+
+
+POSŁANIEC DRUGI
+
+	
+	
+	Żelazo w własnej utopiła piersi,
+	Słysząc o syna opłakanym końcu.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	O, biada! win mi nie ujmie nikt inny,
+	Nie ujmie męki ni kaźni.
+	Ja bo nieszczęsny, ja twej śmierci winny.
+	Nuże, o słudzy, wiedźcie mnie co raźniej,
+	Uwodźcie mnie stad; niech moim obliczem
+	Nie mierżę, ja, co mniej jestem, jak niczym!
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+
+	
+	Zysku ty szukasz, jestli zysk w nieszczęściu,
+	Bo lżejsza klęska, co nie gnębi długo.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Błogosławiony dzień ów, który nędzy
+	Kres już ostatni położy,
+	Przybądź, o przybądź co prędzej,
+	Niechbym nie ujrzał jutrzejszej ja zorzy!
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	To rzecz przyszłości, dla obecnej chwili
+	Trza działać; tamto obmyślić — rzecz bogów.
+	
+
+
+
+KREON
+
+Wszystkie pragnienia w tym jednym zawarłem
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	O nic nie błagaj, bo próżne marzenia,
+	By człowiek uszedł swego przeznaczenia.
+	
+
+
+
+KREON
+
+	
+	
+	Wiedźcie mnie, sługi, uchodźcie stąd ze mną,
+	Mnie, który syna zabiłem wbrew woli
+	I tamtą. Biada! aż w oczach mi ciemno.
+	Dokąd się zwrócić, gdzie spojrzeć w niedoli?
+	Wszystko mi łamie się w ręku,
+	Los mnie powalił, pełen burz i lęku.
+	
+
+
+
+CHÓR
+
+	
+	
+	Nad szczęścia błysk, co złudą mar,
+	Najwyższy skarb rozumu dar.
+	A wyzwie ten niechybny sąd,
+	Kto bogów lży i wali rząd.
+	I ześlą oni swą zemstę i kary
+	Na pychę słowa w człowieku,
+	I w klęsk odmęcie rozumu i miary
+	W późnym nauczą go wieku.
+	
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+
+