-----
Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.
Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.
Źródło:
-----

AUTOR: 
TYTUŁ: 


  





Artur Oppman

Legendy warszawskie

Wstęp







Noc srebrna śniegiem, wiatr mroźny dmucha,
	Na skrzypcach zimy gra zawierucha,
	Kłębami śniegu w okna uderza,
	To coś zaszepce, jakby z pacierza,
	To się rozjęczy nutą żałosną,
	Jakby tęskniła za cudną wiosną,
	To znów na chwilę płacz swój uciszy
	I gwiazd milionem błyśnie w tej ciszy.

Jakże to miło w wieczór zimowy
	W cieple zacisznej siedzieć alkowy;
	W piecu się ogień dopala właśnie,
	W ciemnej czeluści mignie, to zgaśnie,
	Sypie iskierki czerwone, złote,
	W sercach nieznaną budzi tęsknotę
	Za czemś minionem, za czemś dalekiem,
	Za dawnym światem, za dawnym wiekiem.

Zimową nocą w alkowie starej
	Umarłych czasów snują się mary,
	W wielkim fotelu, z przed stu lat może,
	Wsłuchał się dziaduś w zamieć na dworze;
	Jakby ustami jakiegoś ducha
	Głos mu wichury gada do ucha,
	0 tem, co było, co się prześniło,
	Co już — od kiedy! — śpi pod mogiłą...

I nagle dziatwa przypadnie z wrzawą:
	— Powiedz nam, dziadziu, bajkę ciekawą!
	— Jak szedł Twardowski do piekieł bramy?
	— O, nie, dziadziusiu! Znamy to, znamy!
	— Więc o Madeju, co zbrodnie knował?
	— Ach, wiemy: Madej odpokutował!
	— To o Kopciuszku w zgrzebnej odzieży?
	— Na pamięć umiem, niech dziadziuś wierzy!
	— No, to już nie wiem, co rzec w tej sprawie!
	— Powiedz nam, dziadziu o... o Warszawie!

Pochylił dziaduś głowę zmęczoną,
	Ale mu w oczach iskry zapłoną,
	Strudzone serce mocniej kołata.
	Bo swej młodości przypomniał lata:
	Jak to w ulicach starej Warszawy
	Gonił za widmem rycerskiej sławy,
	Jak każda cegła, każdy głaz w murze
	Wskrzeszały przeszłość w zlocie, w purpurze.

Na szarej Wiśle, na mętnej fali
	Piosnka syreny ulata wdali,
	W zapadłych w ziemię lochach zwaliska
	Zły bazyliszek ślepiami błyska,
	Męczeńska Praga krwią się zalała,
	W królewskim zamku łka Dama Biała...
	A nad główkami dzieciaków grona
	Cudowny Chrystus wznosi ramiona...

Dali mu malcy myśl do gawędy:
	Starej Warszawy stare legendy...