books/kochanowski_tren17.txt

   1
   2 -----
   3 Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.
   4 Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.
   5 Źródło:
   6 -----
   7
   8 AUTOR:
   9 TYTUŁ:
  10
  11
  12
  13
  14 Jan Kochanowski
  15
  16 Treny
  17
  18 Tren XVII
  19
  20
  21
  22 Pańska ręka mię dotknęła,
  23 Wszytkę mi radość odjęła:
  24 Ledwie w sobie czuję duszę
  25 I tę podobno dać muszę.
  26
  27 Lubo wstając gore jaśnie,
  28 Lubo padnąc słońce gaśnie,
  29 Mnie jednako serce boli,
  30 A nigdy się nie utoli.
  31
  32 Oczu nigdy nie osuszę —
  33 I tak wiecznie płakać muszę!
  34 Muszę płakać! — O mój Boże,
  35 Kto się przed Tobą skryć może?
  36
  37 Próżno morzem nie pływamy,
  38 Próżno w bitwach nie bywamy:
  39 Ugodzi nieszczęście wszędzie,
  40 Choć podobieństwa nie będzie.
  41
  42 Wiodłem swój żywot tak skromnie,
  43 Że ledwe kto wiedział o mnie,
  44 A zazdrość i złe przygody
  45 Nie miały mi w co dać szkody.
  46
  47 Lecz Pan, który gdzie tknąć, widzi,
  48 A z przestrogi ludzkiej szydzi,
  49 Zadał mi raz tym znaczniejszy,
  50 Czym-em już był bezpieczniejszy.
  51
  52 A rozum, który w swobodzie
  53 Umiał mówić o przygodzie,
  54 Dziś ledwe sam wie o sobie:
  55 Tak mię podparł w mej chorobie.
  56
  57 Czasem by się chciał poprawić,
  58 A mnie ciężkiej troski zbawić,
  59 Ale gdy siędzie na wadze,
  60 Żalu ruszyć nie ma władze.
  61
  62 Próżne to ludzkie wywody,
  63 Żeby szkodą nie zwać szkody;
  64 A kto się w nieszczęściu śmieje,
  65 Ja bych tak rzekł, że szaleje.
  66
  67 Kto zaś na płacz lekkość wkłada,
  68 Słyszę dobrze, co powiada;
  69 Lecz się tym żal nie hamuje,
  70 Owszem, więtszy przystępuje.
  71
  72 Bo, mając zranioną duszę,
  73 Rad i nierad płakać muszę,
  74 Co snadź nie cześć, to ku szkodzie
  75 I zelżywość serce bodzie.
  76
  77 Lekarstwo to, prze Bóg żywy,
  78 Ciężkie na umysł troskliwy!
  79 Kto przyjaciel zdrowia mego,
  80 Wynajdzi co wolniejszego!
  81
  82 A ja zatym łzy niech leję,
  83 Bom stracił wszytkę nadzieję,
  84 By mię rozum miał ratować;
  85 Bóg sam mocen to hamować.
  86
  87