books/lesmian_dziewczyna.txt

   1
   2 -----
   3 Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl/). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez Bibliotekę Narodową z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów BN.
   4 Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się w domenie publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wykorzystywać, publikować i rozpowszechniać.
   5 Źródło:
   6 -----
   7
   8 AUTOR:
   9 TYTUŁ:
  10
  11
  12
  13
  14
  15
  16
  17
  18 Bolesław Leśmian
  19
  20 Dziewczyna
  21
  22 Władysławowi Jaroszewiczowi, Jego entuzjastycznym zapałom dla dzieł twórczych i szczerym wyczuciom czarów poetyckich
  23
  24
  25
  26
  27
  28
  29
  30 Dwunastu braci, wierząc w sny, zbadało mur od marzeń strony,
  31 A poza murem płakał głos, dziewczęcy głos zaprzepaszczony.
  32
  33 I pokochali głosu dźwięk i chętny domysł o Dziewczynie,
  34 I zgadywali kształty ust po tym, jak śpiew od żalu ginie...
  35
  36 Mówili o niej: „Łka, więc jest!” — I nic innego nie mówili,
  37 I przeżegnali cały świat, — i świat zadumał się w tej chwili...
  38
  39 Porwali młoty w twardą dłoń i jęli w mury tłuc z łoskotem!
  40 I nie wiedziała ślepa noc, kto jest człowiekiem, a kto młotem?
  41
  42 „O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!” —
  43 Tak, waląc w mur, dwunasty brat do jedenastu innych rzecze.
  44
  45 Ale daremny był ich trud, daremny ramion sprzęg i usił!
  46 Oddali ciała swe na strwon owemu snowi, co ich kusił!
  47
  48 Łamią się piersi, trzeszczy kość, próchnieją dłonie, twarze bledną...
  49 I wszyscy w jednym zmarli dniu i noc wieczystą mieli jedną!
  50
  51 Lecz cienie zmarłych — Boże mój! — nie wypuściły młotów z dłoni!
  52 I tylko inny płynie czas — i tylko młot inaczej dzwoni...
  53
  54 I dzwoni wprzód! I dzwoni wspak! I wzwyż za każdym grzmi nawrotem!
  55 I nie wiedziała ślepa noc, kto tu jest cieniem, a kto młotem?
  56
  57 „O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!”
  58 Tak, waląc w mur, dwunasty cień do jedenastu innych rzecze.
  59
  60 Lecz cieniom zbrakło nagle sił, a cień się mrokom nie opiera!
  61 I powymarły jeszcze raz, bo nigdy dość się nie umiera...
  62
  63 I nigdy dość, i nigdy tak, jak tego pragnie ów, co kona!...
  64 I znikła treść — i zginął ślad — i powieść o nich już skończona!
  65
  66 Lecz dzielne młoty — Boże mój! — mdłej nie poddały się żałobie!
  67 I same przez się biły w mur, huczały spiżem same w sobie!
  68
  69 Huczały w mrok, huczały w blask i ociekały ludzkim potem!
  70 I nie wiedziała ślepa noc, czym bywa młot, gdy nie jest młotem?
  71
  72 „O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!” —
  73 Tak, waląc w mur, dwunasty młot do jedenastu innych rzecze.
  74
  75 I runął mur, tysiącem ech wstrząsając wzgórza i doliny!
  76 Lecz poza murem — nic i nic! Ni żywej duszy, ni Dziewczyny!
  77
  78 Niczyich oczu, ani ust! I niczyjego w kwiatach losu!
  79 Bo to był głos i tylko — głos, i nic nie było, oprócz głosu!
  80
  81 Nic — tylko płacz i żal i mrok i niewiadomość i zatrata!
  82 Takiż to świat! Niedobry świat! Czemuż innego nie ma świata?
  83
  84 Wobec kłamliwych jawnie snów, wobec zmarniałych w nicość cudów.
  85 Potężne młoty legły w rząd na znak spełnionych godnie trudów.
  86
  87 I była zgroza nagłych cisz! I była próżnia w całym niebie!
  88 A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?
  89
  90
  91
  92
  93