Jednych tam śmierć porwała kres życiu znacząca,

Drugim z dala od ludzi Zeus życie rozkoszy

Dał pełne i umieścił ich u ziemi końca,

Gdzie żadna troska w sercu spokoju nie płoszy,

W Krainie Szczęścia nad pienistym Oceanem,

Z dala od bogów; Kronos jest nad nimi panem,

[Zwolniony z pęt przez bogów i ludzi rodzica.

Zeus im udzielił wielkiej czci, chwałą zaszczyca

I wyniósł ich jak żadne w porównaniu z niemi

Plemię z tych, które żyły na wszechpłodnej ziemi.]

Cni bohaterzy! Trzykroć w roku owoc wszelki,

Jak miód słodki, od ziemi biorą żywicielki.

Gdy masz przejść w bród przez piękne fale wiecznej rzeki,

Módl się wprzód, umyj ręce i spójrz w prąd daleki.

Tym, co wchodzą do rzeki, nie mocząc rąk, prości,

Bogowie odpłacają cierpieniem w przyszłości.

Gdy bogom uroczyste obiaty się palą,

Pilnie strzeż się na bliźnich mieść potwarzy brzemię.

Mały zachód, trud lekki popuścić jej wodze,

Lecz ciężko dźwigać, trudno ją zrzucić na ziemię.

Nigdy potwarz, jeżeli ją uprawia mnóstwo,

Nie ginie całkiem; to też w swym rodzaju bóstwo.